اشعار

جا مانده زِ خوبان شده‌ام گریه ندارد؟            مجنون و پریشان شده‌ام گریه ندارد؟

بـا بـارِ کـجِ رویِ دلـم بـین مـسـیـرم            وامانده و حیران شده‌ام گریه ندارد؟

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی          باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی

نه من آنم که ز لطف و کرمت چشم بپوشم          نه تـو آنی که کنی منع گـدا را ز نگاهی

ما آیـه‌های عصـر خسـرانیـم           معجـونی از تـردید و ایمـانیم

عهد الست از یادمان رفته‌ست           مـا اهـل نـسیـانـیـم، انـسـانـیـم

فقیر و بی کس و کارم اغثنی یا الله            به جز امیـد چه دارم؟ اغـثـنی یا الله

هـزار تـوبه شکستم دوباره برگشتم            سـیـاه گـشـتـه عـذارم اغـثـنی یا الله

کـولـه بـاری مملو از بار گـناه آورده ام           باز هم در محضرت روی سیاه آورده ام
از همه جا رانده و سویت پناه آورده ام           هـستی ام را با امـید یک نگـاه آورده ام

ای بـنـده بـیـا سـاکـن میـخـانۀ ما باش            ما شمع تو گردیم و تو پروانۀ ما باش

تا چـنـد خـوری بـاده ز پیـمـانۀ اغیار            پـیـمـان بشکن طالـب پیـمـانـۀ ما باش

بعدِ حمد و بعـدِ بسم الله الرحمن الرحیم           می برم بر تو پـناه از شرِّ شیطان رجیم

کن کمک یا رب بمانم در صراط مستقیم           ای ملائک تا ابـد بر درگه لطفـت مقـیم

بـه اختـیـار خـود از اخـتـیـار افـتـادم            گـنـاه کـردم و از چـشـم یـار افـتـادم

کی ام من گـنـه کار بی بنـد و باری            ذلـیـلـی؛ خطا پیشه ای؛ شـرمساری

گـرفـتــار و آلــودۀ هــر گـنــاهــی            سیـه نامـه ای سرکـشـی؛ نـابکـاری

به این طریق خدایـی؛ کسی کجا بکند            که مـا خـطا بـنـمـایـیـم او عـطا بکـند

نه بندگی نه رفاقت نه عـاشقی کردیم            برای کـار نکـرده چـه لطف ها بکـنـد

من که در بند غم و غصه اسیرم چه کنم           با چـنـیـن کوه گـناهان کـثـیـرم چه کنم

کرمی گرکه براین سائل غمگین نکنی           من که درمانده و مسکین و فقیرم چه کنم

خارم ولی به دامن، جاری بُوَد گـلابم            پیش تو دور از تو، لـب تـشنه بین آبم

خواهی ببر به دوزخ خواهی بخوان به جنّت            پـیـوسته کن عـذابـم امّا مکـن جـوابـم

بندۀ نفسم شدم، سوز و نوایم رفت؛ رفت           از نفس افتادم و حال دعـایم رفت؛ رفت

غـفـلـتم توفیق توبه کردنم را بُرده است           از قـنوتـم رَبَّنٰا إغْـفِـرْ لَـنٰـایم رفت؛ رفت

 پخش سبک  

من غرق جرم و عصیانم؛ تو قدیمَ الاحسانی           ای خـالـق بـنـده نـواز؛ درد مـرا درمـانـی

آمـدم بـا؛ روســیــاهـی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

 پخش سبک  

آمــدم؛ ای خـــدا؛ بــر درِ تــو           تـا شـوم مُـحـرم مـحـضـر تـو

سائـلی وامـانده ام من           بین غمها مانده ام من

 پخش سبک  

مهربانی تو خدا؛ از تو جدا؛ شدم منِ عاصی           زندانیِ گُنَه و؛ جُرم و خطا؛ شدم منِ عاصی

عـبـد سر افـکـنـده مـنـم           از گـنـه شـرمـنـده مـنـم

الــهــی مــنــم بــنـدۀ پُــر گـنــه            ز جرم و خـطا گـشته ام روسیـه

پـشـیـمـانـم و از تو شـرمـنـده ام            نگر از خـجـالـت سر افـکـنده ام

نـفـس امّـاره مـرا اهـل خـطـا کرد خـدا           غفلت از تو، چه بگویم که چه ها کرد خدا

پرده انداخت میان من و تو، این "دنیا "           این "عجوزه" است مرا از تو جدا کرد خدا

می‌کنم از تو فـرار اما صدایـم می‌کنی            مـن غریـبـم با تـو اما آشـنـایـم می‌کنی

مهربانتر هستی از مـادر برای بنده ات            اشتباه است این هراس اینکه رهایم می‌کنی

با کـثـرت معاصی از سر گـذشته آبـم            نه تاب دوری از تو، نه طاقت عـذابم

لبـریز تر ز دریا سوزان تر از کویرم            آواره تـر ز امـواج، خـالی تر از حبابم